Βγείτε, επιτέλους, έξω να μετρηθείτε

Αν ήμασταν παιδιά του δημοτικού, θα φωνάζαμε «ε-ε-εκδρομή» στα προαύλια μπας και φιλοτιμηθούν οι δάσκαλοι και μας κάνουν τη χάρη. Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου, όμως, άλλων συμπεριφορές μπορούν να χαρακτηριστούν παιδιάστικες και κρατούν ομήρους τόσο το άθλημα, όσο και τη δική μας δίψα για μπάλα -έστω και του επιπέδου που συνηθίσαμε να βλέπουμε στην Ελλάδα.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Δεν χωρά αμφιβολία πως ανάλογα με τον ιδεολογικό καθοδηγητή που έχει επιλέξει ο καθένας, διαμορφώνει και άποψη για όσα συμβαίνουν. Η συλλογική (ομαδική) ταυτότητά μας θα μας οδηγήσει αναπόφευκτα σε ένα από τα δύο διαθέσιμα «λιμάνια». Στο συμπέρασμα δηλαδή πως για το ότι μπήκε ο Σεπτέμβρης και το τόπι δεν έχει τσουλήσει στο χορτάρι φταίει είτε ο Γκιρτζίκης είτε ο Κοντονής. Εδώ που φτάσαμε, είναι αναγκαίο να βγουν από το κάδρο οι φιγούρες που ενοχλούν κι εμποδίζουν. Να αφήσουν το παιχνίδι να ξεκινήσει και να δώσουν την ευκαιρία στις ομάδες να αποδείξουν τι αξίζουν στο γήπεδο. Κι επειδή ο υφυπουργός απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του Τσίπρα, ανασχηματισμός δεν φαίνεται στον ορίζοντα -κι επομένως- ο Κοντονής δεν κουνιέται από τη θέση του, το βάρος πέφτει στη συγκεκριμένη διοίκηση της ΕΠΟ που μπορεί με μία κίνηση να προσφέρει την πιο πολύτιμη υπηρεσία από τη μέρα που ανέλαβε: να παραιτηθεί και να τελειώνουμε μια και καλή με αυτό το πανηγύρι.

Εάν, όπως λένε, τη στηρίζει το σύστημα που κινεί τα νήματα τα τελευταία χρόνια, είναι βέβαιο πως αυτό (το σύστημα δηλαδή) μπορεί να αλιεύσει άλλα άτομα για να κάνει τις δουλειές του. Εάν, πάλι, η μη απομάκρυνσή τους είναι θέμα προσωπικών καπρίτσιων, οφείλουμε όλοι να τους πάρουμε (μεταφορικά) με τις κλωτσιές, μέχρι να δούμε τι θα φέρει η επόμενη μέρα και ποιες θα είναι οι αποφάσεις των δικαστηρίων για όσα κατηγορούνται.

Το θέμα είναι να δούμε, επιτέλους, λίγη μπάλα στο ελληνικό πρωτάθλημα που τα σημάδια δείχνουν πως ίσως θα είναι το πιο αμφίρροπο εδώ και χρόνια. Αυτό μαρτυρούν όσα προηγήθηκαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά και το εντυπωσιακό φινάλε των μεταγραφών, οι οποίες ενδέχεται να κρύβουν κι άλλα «κουλά» αφού υπάρχει ακόμη το περιθώριο για απόκτηση ελεύθερων ποδοσφαιριστών.

Οι ομάδες φέτος είναι μια σειρά από «fortune cookies» σε κινέζικο εστιατόριο. Ίσως υποψιάζεσαι τι κρύβουν, αλλά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Όλοι οι μεγάλοι αποτελούν στοιχήματα.

Χοντρό τζόγο αποτελεί ο Ολυμπιακός. Είναι η πρώτη φορά εδώ και χρόνια που βλέπεις έναν πρωταθλητή να θυμίζει τόσο λίγο τον... πρωταθλητή. Να διαθέτει, δηλαδή, μικρότερο συγκριτικό πλεονέκτημα λόγω της δεσπόζουσας θέσης του την περασμένη σεζόν. Από την αρχή, όλα είναι πρωτόγνωρα για μια ομάδα που είχε συνηθίσει να πηγαίνει σχεδόν με αυτόματο πιλότο. Το προπονητικό φιάσκο που οδήγησε στον Πάουλο Μπέντο με ενδιάμεσους σταθμούς Σίλβα και Βίκτορ. Η περιπέτεια των καλοκαιρινών προκριματικών. Η μη είσοδος στους ομίλους του Champions League και η χαοτική κατάσταση που ακολούθησε στον μεταγραφικό σχεδιασμό δεν είναι σημάδια πως η ψαλίδα με τους υπόλοιπους άνοιξε. Μάλλον το αντίθετο. Ουσιαστικά οι ερυθρόλευκοι καλούνται να στήσουν μια ομάδα από την αρχή κι ενώ είναι Σεπτέμβρης να λειτουργήσουν με λογική Ιούλη.

Πράγμα που εν μέρει ισχύει και για τον Παναθηναϊκό. Αν κι είχε καταγράψει δύο πειστικές προκρίσεις που σηματοδότησαν την επιστροφή του στην Ευρώπη, το τριφύλλι την τελευταία μέρα των μεταγραφών ανακοίνωσε τρεις ποδοσφαιριστές, ένδειξη πως ήθελε να εμπλουτίσει ακόμη περισσότερο αυτό που αρκετοί σπεύδουν να χαρακτηρίσουν «καλύτερο ρόστερ της πενταετίας». Ίσως ένας κλασικός κόφτης στο σχήμα να ενίσχυε τον ισχυρισμό τους. Το στοίχημα για το σύνολο του Στραματσόνι -που για πρώτη φορά από τη μέρα που ανέλαβε έχει περισσότερες θετικές κρίσεις παρά αρνητικές- είναι το βέρτιγκο της κορυφής. Τι θα συμβεί, δηλαδή, αν ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δημιούργησε και κατέβει ανταγωνιστικός στο πρωτάθλημα. Αν και όταν βρεθεί να οδηγεί τον μαραθώνιο της Σούπερ Λιγκ, θα περάσει το απόλυτο τεστ χαρακτήρα που θα γίνεται ολοένα και πιο απαιτητικό όσο θα πλησιάζει στη γραμμή τερματισμού με το άγχος της πρώτης (για πολλούς παίκτες του) φοράς;

Σαν την ΑΕΚ, που κατάφερε πέρυσι να επιστρέψει μετατρέποντας μια ενδόμυχη κάψα κι επιθυμία σε πραγματικότητα. Να πάρει έναν τίτλο στην αρχή μιας προσπάθειας ανάκαμψης που αμφισβητήθηκε. Με το περυσινό Κύπελλο, η Ένωση πέρασε... πίστες. Πήγε πιο μακριά από όσο είκαζαν οι μετριοπαθείς κι ανέβασε τον πήχη. Όταν ο Παναθηναϊκός πέτυχε το ίδιο πριν κάποια χρόνια, έχασε τον προσανατολισμό του και το πισωγύρισμά του ήταν αναπόφευκτο, οπότε οι κιτρινόμαυροι μπορούν να βρουν σε εκείνη την περίπτωση ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Αυτό είναι και το μεγάλο ρίσκο που αναλαμβάνει ο Κετσπάγια. Λάτρης της πειθαρχίας και τεχνικός που καθοδηγεί με το «μαχαίρι στο στόμα», ο Γεωργιανός -βάσει θέσης- οφείλει να διαχειριστεί μια περίεργη κατάσταση και να επαναλάβει (ακόμη πιο εντυπωσιακά) εκείνο που έκαναν οι προκάτοχοί του πέρυσι: με αυτή την ομάδα(όπως διαμορφώθηκε με τις τελευταίες προσθήκες που έκαναν γκελ) να ρίξει νοκ-άουτ τους υπόλοιπους.

Κάτι ανάλογο οραματίζεται και για τον ΠΑΟΚ του ο Ιβάν Σαββίδης, ο οποίος έδωσε τα κλειδιά στον Βλάνταν Ίβιτς, έναν προπονητή που μέχρι τώρα τα πηγαίνει περίφημα. Λες και ο Σέρβος έχει βαλθεί να κάνει καριέρα τεχνικού πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που είχε ως παίκτης. Για τον δικέφαλο, που καταγράφει την πιο μακρά απουσία από κατακτήσεις τίτλων, ο «εχθρός» συνήθως βρίσκεται εντός των τειχών. Όσο η ομάδα πηγαίνει καλά και νικάει, όλα είναι καλά στη Θεσσαλονίκη. Στην περίπτωση που κάτι στραβώσει, αναγκαστικά πρέπει να βρεθεί άμεσα «ένοχος». Ταυτόχρονα να εμφανιστούν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του ποδοσφαιριστή ή γενικότερα μέλους του συλλόγου που κατηγορείται και κάπως έτσι να βυθιστεί η ομάδα στην πάντοτε καταστροφική εσωστρέφεια που την συντροφεύει.

Όλα αυτά, όμως, μόνο έναν τρόπο έχουν για να σταματήσουν να αποτελούν θεωρίες: να βγουν ή να γκρεμιστούν στους αγωνιστικούς χώρους. Γι' αυτό κάν'τε μας τη χάρη κύριοι της ΕΠΟ, αφού άλλη λύση πρακτικά δεν υπάρχει, ξεκουμπιστείτε κι αφήστε τους παίκτες να μετρηθούν στο χορτάρι.